سال 1343 درحالی‌که 23 سال از عمرم سپری شده‌بود، سه فرزند دختر چهارساله، سه ساله و دوساله داشتم. فرزند بعدی هم به زودی متولد می‌شد. آن‌زمان بیشتر مردم زندگی سختی داشتند. در هر خانه‌ای چند خانواده زندگی می‌کردند و هر خانواده نیز تنها یک اتاق برای زندگی در اختیار داشت. بنابراین، خانه‌داری، آشپزی و رسیدگی به فرزندان بسیار مشکل بود.
پدرم مرحوم حاج حسن، در بازارچه مجلسی[1] مغازه نانوایی داشت. خیلی فعال و کوشا بود. آن زمان نانوایی‌ها از صبح زود تا آخر شب کار می‌کردند. پدرم صبح زود از خانه خارج مي‌شد وآخر شب برمی‌گشت. همیشه به ما و کارگرانش توصیه می‌کرد که:« کار را عزیزکن و تن را خوار؛ نه تن را عزیز کنی و کار را خوار!» برای معاش تلاش می‌کرد؛ ولی همیشه می‌گفت درکنارش نیتی بالاتر؛ یعنی خدمت به‌خلق دارد. به فکر حلّ مشکلات مردم بود. اگر کارگر فقیری داشت، هنگام کار کمکش می‌کرد تا بتواند در‌آمد بیشتری داشته باشد. البته، خیلی اذیت می‌شد؛ ولی می‌خواست…
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، یکی از دبیران مؤمن و انقلابی به‌نام آقای حسنعلی زهتاب، مدیر دبیرستان هاتف شد. ایشان باانتخاب دبیران مؤمن و انقلابی و با تحمل سختی‌ها و ناملایمات زیادی توانست جّوِ علمی و دینی بسیارخوبی در دبیرستان به‌وجودآورد. برهمین اساس و با پیشنهاد پدر(که برای انتخاب محل تحصیل فرزندانش حساسیت زیادی داشت) محمدرضا در رشته اقتصاد این دبیرستان ثبت نام کرد.
دوساعت قبل از اذان صبح مشغول عبادت و شب زنده‌داری می‌شد. نمازشب می‌خواند و قرآن تلاوت می‌کرد و اعمال واردشده در این ساعات را انجام می‌داد. درحال نمازشب و رازونیاز خیلی گریه می‌کرد؛ به‌طوري‌که گاهی من یا پدرومادر از صدای‌گریه او بیدار می‌شدیم. بعد از شب زنده‌داری و نمازشب، نمازصبح را می‌خواند وتا طلوع‌آفتاب مشغول تعقیبات بود. زیارت عاشورا و یا زیارت جامعه کبیره و دعای صباح و مقداری هم قرآن می‌خواند.
آقای تورجی درعملیات والفجر8 به شدت مجروح شده بود[1] و دوره درمان را در اصفهان سپری می‌کرد. گردان یازهرا را هم
خواندن 1897 دفعه
برچسب‌ها
